iskeledeki son nefes

matemli bir gün, yaklaşıyor iskeleye bir gemi

balıkçılar ağ atmış; balık avlak yutmuş yemi

yolcular ayağa kalkar, dostuna, yakınına sevinerek

bütün mahlûkat kaçışır, ağa, oltaya direnerek

bir küçük çocuk var, elinde kafes, içinde sakası,

denizdedir hala ekmek parası için balıkçı takası

bir tanıdık yüz, yağmur çisesi altında hafif ürperi ile

sırılsıklam olmuş urbası, yağan yağmur, alın teri ile

küçük çocuk; aşinaya hal hatır, o-bu sorulmuş

balıkçı yorulmaz asla, kovalamadan balıklar yorulmuş

gözden kayboluyor bir kadın, delik pabuç, tahta kafes

fırtına kopacak gibi belki alacakları son nefes…